Stadiony Gruzji (12/?) - Dinamo Arena / Stadion im. Borisa Paiczadzego, 25.9.2016

Po rozgrzewce na meczu Woiażi - Aragwi przyszedł czas na (teoretycznie) ligowe danie z najwyższej półki, mecz na szczycie, czyli starcie stołecznego Dinama z Torpedem Kutaisi.

Mecz miał się odbyć na największym i najnowocześniejszym wówczas stadionie w Gruzji, na stadionie im. Borisa Paiczadzego, znanym również jako Dinamo Arena. Już z zewnątrz było widać, że to nie byle stadionowa popierdółka, ale arena naprawdę co najmniej europejskiej klasy (zresztą byle jaki stadion nie dostałby meczu o Superpuchar Europy - a taki został rozegrany w Tbilisi w sierpniu 2015 roku.

Przed głównym wejściem stoi pomnik patrona stadionu, znakomitego napastnika Dinama Tbilisi z lat 1936-1951, dla którego, pomimo wojennej przerwy, rozegrał 185 meczów, strzelając 107 bramek (a mowa tylko o rozgrywkach ligowych.

Od środka stadion prezentuje się równie okazale:

O obu drużynach można by pisać grube tomy, a ich historia jest na tyle obszerna i bogata, że przytaczanie tu wszystkich szczegółów mija się z celem. Dlatego będzie krótko:

Dinamo Tbilisi - zdecydowanie najlepsza i najbardziej utytułowana drużyna w historii gruzińskiej piłki. Założona w 1925 roku, przez lata należała do ścisłej czołówki klubów radzieckich (2x mistrzostwo, 5x wicemistrzostwo, 13x trzecie miejsce, 2x zdobywca pucharu, 6x finalista pucharu), zaś w niepodległej Gruzji całkowicie zdominowała rozgrywki, triumfując w nich 17-krotnie (w tym w każdym sezonie od 1990 do 1999), dorzucając do tego jeszcze 7 tytułów wicemistrzowskich i 5 brązowych medali. Jak na 30 sezonów - bilans imponujący, choć świadczący tak samo o sile Dinama, jak o słabości jego rywali. W pucharze - 13 triumfów i jeszcze 2 finały.

Do tego należy dodać sukcesy na arenie europejskiej, z historycznym rokiem 1981 na czele - to właśnie wtedy Dinamo osiągnęło swój największy tryumf, pokonując w finale Pucharu Zdobywców Pucharów enerdowski Carl Zeiss Jena.

Z kolei Torpedo - to klub młodszy (1946 rok), który co prawda zdołał za czasów ZSRR również zagrać w najwyższej lidze - ale tam szczytem jego możliwości było zaledwie 11 miejsce. W niepodległej Gruzji, po początkowej dominacji Dinama, Torpedo zdołało przełamać jego hegemonię w latach 2000-2002, sięgając trzykrotnie z rzędu po najwyższe zaszczyty. Niestety następnie przyszedł kryzys, w 2008 roku klub zbankrutował i musiał zaczynać od niższych poziomów. Pomimo tego ciężkiego ciosu Torpedo się odrodziło i już w 2017 ponownie sięgnęło po tytuł mistrzowski. Dziś jest klubem ekstraklasowym, ale jego sytuacja finansowa wciąż odbiega od ideału (w zeszłym sezonie zawodnicy strajkowali z tego powodu i w jednym z meczów rezerwowym bramkarzem musiał zostać 13-latek...)

Spotkania tych drużyn z reguły przyciągały znacznie więcej kibiców, niż jakiekolwiek inne. Podobnie było i tym razem - na stadionie w Tbilisi pojawiło się około 1000 kibiców, najlepszy wynik w sezonie. Zestawmy to z latami 80., kiedy to Dinamo miało czwartą największą frekwencję NA ŚWIECIE, w granicach 60 000 widzów średnio, a ponad 80 000 na kluczowych meczach. Wnioski pozostawiam Wam.

Następnie przyszedł czas na starcie rywali (Dinamo w niebieskich, Torpedo w zielonych, sędziowie w żółtych) :

Mecz początkowo oglądałem z miejsc dla kibiców "neutralnych"

jednak dzięki znajomemu drugą połowę spędziłem już w towarzystwie ultrasów Dinama, podzielonych zresztą na dwie grupy: Gladiatorów

i pozostałych (to ci po prawej):

Nie powiem, nawet postarali się o jako-taką oprawę, z flagami, śpiewami, bębnami i racami

jednak garstka paruset osób na tak wielkim stadionie nie była w stanie zapewnić atmosfery meczowej. Po prostu było to niewykonalne.

Ultrasi Torpeda, którzy również przybyli na mecz, również takiej możliwości nie mieli - zbyt mało ludzi, zbyt wiele wolnej przestrzeni.

Ale w tej chwili stadion może się zapełnić tylko w meczach pucharowych (a i to pod warunkiem, że Dinamo zdoła dotrzeć do jakichś w miarę mocnych rywali), albo podczas spotkań reprezentacji, szczególnie przeciwko Rosji - wtedy nie będzie gdzie wetknąć szpilki...

Sam mecz nie stał na bardzo wysokim poziomie. Walki trochę było

bramek wcale.

Jakoś nie miałem szczęścia do ekstraklasy w tamtym sezonie ;)
Ciąg dalszy nastąpi.