Wyjazd do Ameryki Południowej wpis nr. 37 Argentyna - El Chalten

Droga do El Chalten spodobała nam się tak bardzo, że przejechaliśmy nią dwa razy. Nie planowaliśmy tego aby jeździć w kółko tą sama drogą, ale los tak chciał, że nie mieliśmy za bardzo innego wyjścia.

Nasze dalsze plany po zwiedzeniu południowej części Patagonii nie były zbyt sprecyzowane. Jedziemy stopem, bo jest to dość sprawne i nie mamy żadnej innej alternatywy. Autobusy są tutaj horrendalnie drogie, a próba wynajęcia auta w El Calafate i oddania go po tygodniu w Bariloche na północy Patagonii zakończyła się po usłyszeniu ceny za tą usługę. 6000 zł to nasz budżet na dwa i pół miesiąca, więc musieliśmy iść na drogę i szukać szczęścia w polu.

Z żelaznych punktów do odwiedzenia w najbliższym czasie mieliśmy wyłącznie wspomniane wcześniej argentyńskie Bariloche oddalone od nas o 1500km i chilijskie marmurowe jaskinie koło Puerto Río Tranquilo oddalone od nas o ok 700km. Po drodze znajdowały się jeszcze Cueva de las Manos czyli „jaskinia rąk” z malowidłami przedstawiającymi ludzkie dłonie. Oczywiście cały czas na zachodzie rozciągały się dzikie i niedostępne Andy za którymi krył się Południowy a później Północny Lądolód Patagoński. Cały obszar pomiędzy tymi kilkoma punktami to było jedno wielkie nic. I to był największy problem.

Rano z entuzjazmem wyszliśmy na drogę wylotową z El Chalten i już po kilkunastu minutach pędziliśmy w kierunku drogi krajowej numer 40. Tam na skrzyżowaniu łapiemy kolejnego stopa i zaczyna się problem. 95 procent wszystkich aut jeździło albo na południe w kierunku El Calafate, albo na zachód do El Chalten. Mało kto, chyba tylko turyści decydowali się pojechać na północ w kierunku nieprzebytych pustkowi. Staliśmy i łapaliśmy stopa bardzo długo aż wreszcie zatrzymał się ktoś i zabrał nas do Tres Lagos osady oddalonej o ok 10 kilometrów od skrzyżowania. Tres Lagos to osada, w której nie było niczego, żadnego sklepu, żadnego hotelu, nic. Jedna ulica i kilka domów. No i my. Wyszliśmy kilkaset metrów za miasto na kolejne skrzyżowanie, usiedliśmy na środku drogi i czekaliśmy. Z nudów obejrzeliśmy ze dwa odcinki serialu Przyjaciele, a żadne auto nadal nie przyjechało. Tak pustej drogi jeszcze w życiu nie widziałem. Przez cały czas spędzony w tym miejscu przejechało koło nas może 10 samochodów, z czego jedna ciężarówka zrobiła to 5 razy i jedna osobówka 2 razy. Pozostałe 3 pojazdy nie zatrzymały się. My Cierpliwie siedzimy i oglądamy serial Przyjaciele, aż tu nagle po obejrzeniu kolejnego odcinku podnoszę głowę znad telefonu, a tu nie ma mojej karimaty. Porwał ją wiatr. Faktycznie zapatrzeni w kultowy serial, który towarzyszył nam podczas całego wyjazdu nie spostrzegliśmy nawet, że pogoda zmieniła się diametralnie. Zerwało się niemiłosierne wietrzysko, a horyzont zasnuły ciemne chmury. Decyzja musiała być jedna. Koniec tego. Wracamy do miasteczka. Ledwo, ledwo schowaliśmy się pod jakimś daszkiem, a z nieba luną deszcz. Staliśmy, deszcz padał, a czas płyną, co działało na naszą niekorzyść, bo stawało się jasne, że tego dnia za daleko już nie dojedziemy. Nie łatwo było podjąć tą decyzję, ale poddaliśmy się. Wrócimy do El Chalten i tam wsiądziemy do autobusu który przez całą noc będzie nas wiózł hen daleko na północ. Minusem tej decyzji był dość duży uszczerbek w budżecie naszej podróży, ale za to niekwestionowanym plusem była możliwość dwukrotnego zobaczenia tego niesamowitego widoku, przy czym drugi raz był to bajeczny zachód słońca.

Disclosure: Posts on TravelFeed may contain affiliate links. See affiliate disclosure.