Be fit Or be Dead #21.2021 - 21.03.21 Rogacz i Magurka

Krótki wstęp, by nie zanudzać ;)

Minęły ponad dwa tygodnie od wycieczki na Rogacz i Magurkę.

Zazwyczaj staram się, by posty (raporty BfObD) były wrzucane dość szybko, jednak - przez ostatnią niedyspozycję zdrowotną - zaniedbałem lekko pisanie postów.

Akurat skończyłem tydzień urlopu.

Czuję się znacznie lepiej. Wczoraj zaliczyłem pierwszy lekki trening biegowy, więc raporty BfObD powinny się pojawiać regularnie.W związku z tym publikuję dzisiejszy raport, by nie mieć zaległości.

A teraz przenieśmy się w góry.

Ruszamy z Wilkowic.

Samochód zostawiam na parkingu, i ruszamy gminną drogą. Tomek był tu jakiś czas temu, więc prowadzi.

Początkowe metry drogi są całkiem przyjemne. Dość szybko wchodzimy w las, i zaczyna się prawdziwa zabawa. Jak się później okazało była to najbardziej męcząca część wędrówki. Ostre podejście pod górę wymagało sporego wysiłku.

Akurat kilka dni wcześniej w naszych okolicach zaczęły się pojawiać wygłodniałe wilki (w Brennej zaatakowały i zjadły psa - film można zobaczyć na Yotube, w lesie zaatakowały pilarzy, a w Szczyrku stado spacerowało sobie jedną z bocznych dróg). Obaj z Tomkiem nakręciliśmy się opowieściami o wilkach. Dodatkowa adrenalina pomogła nam podczas wspinaczki :)

Pierwsze ostre podejście zaprowadziło nas na szlak, biegnący granią od Bielska w stronę Chatki na Rogaczu.

Kolejne podejście nie było na szczęście już tak strome, a zapowiadane przez Tomka widoki skutecznie napędzały mnie do wspinaczki.

Widać nie tylko ja pędziłem w górę po piękne widoki. Niektórzy klapki gubili z zachwytu :)

Chatka na Rogaczu umiejscowiona jest na rozległej polanie. Obok chatki jest wyznaczone miejsce na biwak.

Niestety sam obiekt okazał się być zamknięty (zapewne z powodu plandemii). Szkoda.

Pozostało nam nacieszyć oczy pięknymi widokami.

Pozostawiamy chatkę za sobą, i ruszamy w dalszą drogę w stronę Magurki.

Droga jest ośnieżona, idzie się bardzo przyjemnie, a wkrótce czekają nas kolejne piękne panoramy.

Widoczność jest zadowalająca.

Z jednej strony możemy podziwiać panoramę rozciągającą się w stronę Bielska, i dalej, z Jeziorem Goczałkowickim na horyzoncie.

Natomiast z drugiej strony grani mamy widok na żywieczczyznę, i dalej, aż do delikatnie wyłaniających się z mgły, majestatycznych Tatr.

Po kilkunastu minutach docieramy do schroniska na Magurce.

Krótka przerwa na kawę i coś do jedzenia z plecaka pozwala nam nacieszyć oczy pięknymi widokami.

W dalszą drogę ruszamy nieznanym mi szlakiem w stronę Międzybrodzia.

To pasmo górskie z dwóch zdjęć powyżej, wraz ze zbiornikiem wodnym na Górze Żar (biała plama po prawej stronie), to cel jednej z moich przyszłych wycieczek. Mam pomysł na ciekawą pętlę, ale zrealizuję ją już chyba późną wiosną, gdy śnieg stopnieje i szlaki wyschną.  Taplanie się w błocie jakoś mnie nie cieszy.

Zejście do Międzybrodzia prowadziło delikatnie opadającym szlakiem. Widoków nie było, ale szło się bardzo fajnie.

Ostatnia atrakcją na szlaku był taki ogromny "wodospad". Zdjęcie nie oddaje jego wielkości, ale naprawdę robił wrażenie.

Po pewnym czasie wyszliśmy z lasu. Dalsza część drogi to już tylko przejście po drogach gminnych do punktu odbioru.

Cała trasa wyniosła prawie 12 km i zajęła nam niecałe 3 godziny.

Pierwsze podejście (napędzone adrenaliną z rozmowy o wilkach) spowodowało, że moje tętno dobiło prawie do 160 ud/min. Dalsza część trasy nie wymagała już takiego wysiłku.

W tym tygodniu planuję spokojny powrót do biegania, a - jeśli pogoda pozwoli, to - na kolejną wycieczkę wybiorę się w Sobotę, lub Niedzielę.

Disclosure: Posts on TravelFeed may contain affiliate links. See affiliate disclosure.