Klimczok w zimowym anturażu :)

Wycieczka z dnia 18.10.2020.

W tygodniu poprzedzający Niedzielę 18go Października temperatura znacznie spadła, a opady deszczy w wyższych partiach gór zamieniły się w opady śniegu.

Na ten rok miałem zaplanowane przejście trasy pętli dookoła Szczyrku w częściach.

Widząc z doliny śnieg w wysokich partiach gór, uświadomiłem sobie, że pozostała mi do "wyznaczenia" ostatnia część trasy - z Klimczoka do granicy Szczyrku.

Akurat 18go postanowiłem, że to jest ten dzień.

Od rana do godzin przedpołudniowych miałem trochę zajęć, więc wyjście lekko się przeciągnęło. W związku z tym na Podmagurę załatwiłem sobie transport. Akurat ten fragment trasy nie miał żadnego znaczenia dla mojego planu na ten dzień, a zaoszczędziłem trochę czasu.

Dotarłem na skraj lasu, i ruszyłem do góry.

Śnieg leżący dookoła, oraz wszechobecna mgła, robiły niesamowity klimat.

Wyjście do schroniska na Klimczoku zajęło mi około 30 minut.

Z tego miejsca zaczęła się moja prawdziwa przygoda.

Trasę do granic Szczyrku wyznaczał żółty szlak, którym jeszcze nigdy nie szedłem.

Nieopodal schroniska spotkałem kilka osób, ale dalszą część trasy przeszedłem całkowicie sam, w gęstej mgle, w różnymi dziwnymi odgłosami dobiegającymi z lasu (a może były to odgłosy niosące się z doliny..... kto to wie...). Tak czy inaczej - klimat jak z typowego horroru ;)

Po pewnym czasie pogoda zaczęła się poprawiać.

Tu i ówdzie mgła się przerzedzała.

Schodząc w dół, udało mi się wyjść z poziomu na którym chmury wisiały nad Klimczokiem. Zrobiłem jedno zdjęcie "za siebie", i dobrze to widać - po lewej Klimczok schowany w chmurach, a po prawej piękne niebieskie niebo.

Z każdym krokiem widoczność była coraz lepsza, ale.... po prawej widzicie wchodzącą mi w kadr wielką chmurę.

Po chwili chmura z prawej strony przykryła wszystko. Szlak wprowadził mnie do lasu, i widoki się skończyły.

Pozostało mi jedynie iść dalej w nadziei, że poniżej poziomu chmur dostanę swą szansę na złapanie kilku "widoków". Żółty szlak skręcił w lewo, prowadząc w stronę Mesznej i Bystrej Śląskiej, ja natomiast ruszyłem stromo w dół szlakiem czarnym. W pewnym miejscu czarny szlak skręca w prawo na Podmagurę i prowadzi do kościoła na Górce. Ja natomiast schodziłem wciąż prostu w dół wąską ścieżką przez las.

Kilka dodatkowych fotek z tego zejścia znajdziecie w moim poprzednim poście https://hive.blog/hive-134382/@ptaku/be-fit-or-be-dead-47-2020-18-10-20

W połowie góry mogłem się wreszcie zatrzymać, by nacieszyć oczy pięknymi widokami.

Długi czas spędziłem w chmurach i we mgle, więc ten widok mnie po prostu oczarował.

Pasmo Beskidu Małego w słońcu prezentuje się przepięknie.

Postałem w tym miejscu przez dłuższą chwilę.

Czas szybko uciekał, a mnie został do przejścia ostatni odcinek tego dnia. Trasa wiodła przez las.

By dojść do granicy Szczyrku, omijając w miarę możliwości asfaltowe drogi, z tego miejsca musiałem skręcić w wąską leśną ścieżkę, którą odkryłem na jednej z moich wcześniejszych leśnych wędrówek w tym roku.

Wygląda na to, że nie jest to zbytnio uczęszczany szlak ;)

Na szczęście ten fragment trasy przeszedłem w tym roku kilkukrotnie, więc bez problemu ominąłem zatarasowane fragmenty ścieżki, po czym wróciłem na szlak, by po kilkunastu/kilkudziesięciu minutach  (szczęśliwi czasu nie liczą ;) dotrzeć do granicy lasu.

Na końcu tej leśnej dróżki znalazłem kres mojej wędrówki.

Dotarłem do granicy Szczyrku, zamykając w ten sposób moją "Pętlę Szczyrkowską"

Disclosure: Posts on TravelFeed may contain affiliate links. See affiliate disclosure.