Chatki z piernika - Kraina Otwartych Okiennic

Troszkę dziś monotonnie będzie, choć pięknie.

Cóż poradzę, że trafiłam do bajkowej krainy chatek z piernika? Wiadomo, że po całej górze nawet najlepszych pierniczków może zemdlić!

Każdy piernik był śliczny i pyszny, warty fotografii, dopiero gdy zebrałam je razem okazało się, że jest ich trochę za dużo i nie bardzo wiem, który z jakiej paczki pochodzi.

Trudno, ja zjadłam, zjecie i wy.

W drugą turę swego urlopu "wakacyjnego" wyruszyłam w towarzystwie przyjaciółki na Podlasie. Marzyły mi się tabuny żubrów we mgle, wilki przemykające o świcie pod oknami kwatery i spotkanie z polskimi Tatarami o dzikich oczach.

Wiecie, jak jest z tymi oczekiwaniami.

Na szczęście nauczyłam się z wprawą wyłuskiwać z zupy życia co lepsze kąski, więc mogę z radością oznajmić, że wyprawa była rewelacyjna!

Był żubr, łoś, tropienie wilczych śladów i polscy Tatarzy, zupełnie cywilizowani.

I puszcza, która mnie oczarowała. Wiem, że to nie było nasze ostatnie spotkanie. Ale o tym kiedyś tam, zacznijmy od czegoś lżejszego.

Na Podlasiu byłam po raz pierwszy. Nigdzie indziej nie widziałam takiej liczby maleńkich, drewnianych chatek i tak małych wiosek. Na przykład Budy Leśne, przez które przejeżdżałyśmy prawie codziennie, liczą sobie ledwie kilku mieszkańców. Tuż obok, w Budach, mieszka ich około 20. W Teremiskach już tłumy - jakieś 80 sztuk, a Białowieża, w której mieszkałyśmy - to wręcz metropolia!

Jednak to, co przyjezdnemu wydaje się urocze i niezwykłe, może nie do końca odpowiadać mieszkańcom. Dziewczyna, u której wynajmowałyśmy kwaterę opowiadała, że drewniane chatki, szczególnie w zabudowie szeregowej, są niebezpieczne ze względu na zagrożenie pożarowe. Widziałyśmy też ogromną liczbę takich domków wystawionych na sprzedaż (w marzeniach kupiłam kilka), domyślam się więc, że nie jest łatwo utrzymać się w takim miejscu.

Idealnym rozwiązaniem finansowych bolączek może być postawienie na turystykę. Jak przyciągnąć turystów w rejony nieco oddalone od kuszącej żubrami puszczy? Zabytkowa, drewniana zabudowa, leniwe tempo życia, wschodni koloryt kulturowy - toż to idealny koktajl dla zagonionych mieszczuchów! Wystarczy odrobina promocji. Jakiś czas temu kilka okolicznych wiosek w powiecie hajnowskim zgadało się w temacie i tak właśnie powstała

Kraina Otwartych Okiennic

Nie wiem, czy to kwestia terminu (przełom września i października) czy niewyraźnej pogody sprawiła, że w naszej wędrówce po owej krainie spotkałyśmy ledwie kilku turystów i jedną małą ekipę filmową. Na pewno nie była to wina strachu przed zarazą - kilka dni wcześniej po Kazimierzu Dolnym przewalały się całe tłumy, pomimo ulewnego deszczu.

Tak naprawdę w każdej miejscowości, przez jaką przejeżdżałyśmy na obszarze Białowieża - Krynki - Narwiański Park Narodowy - Hajnówka, widziałyśmy drewniane, pięknie zdobione chaty. Jednak to w Krainie Otwartych Okiennic uczyniono z nich główny atut, przyciągający turystów jak misie do miodu.

Oficjalnie mówi się, że okolicę wypromowały trzy wsie - Trześcianka, Puchły i Soce, warto jednak pojeździć dłużej po okolicy i zahaczyć o inne miejscowości, np. Ciełuszki czy Wojszki.

Trześcianka, to chyba największa miejscowość. Domy same w sobie urocze, natomiast wieś nie podbiła mego serca. Główna szosa obłożona budynkami z obu stron i drewniana cerkiew (warta uwagi) na skraju wioski.

Choć nie jestem wielką miłośniczką budownictwa sakralnego, to muszę przyznać że cerkwie ogólnie mnie urzekły, szczególnie wyraziste, kontrastowe kolory i kunsztowna, drewniana snycerka.

Z fotografowaniem samych domów miałam ogromny problem... To jak zaglądanie komuś przez okno. Z drugiej strony - ci ludzie właśnie z tego żyją.

Już na samym początku nadałam tej krainie własną nazwę - Kraina Ukrytych Okiennic.

Powyższe zdjęcia na pewno zrobiłam w Trześciance, potem pojechałyśmy dalej i fotki już mi się mieszają. Niektórych nie potrafię przypisać do konkretnej wsi.

Z tego co pamiętam w Puchłach samych domków nie ma zbyt wiele, warto za to zatrzymać się przy pięknej cerkwi.

Ale moją uwagę zawłaszczył na wyłączność jeden przystojniak, czyhający pod murem cerkwi na pieszczoty.

Wystarczyło pomiziać go trochę, by stał się moim wiernym przewodnikiem.

Mistrz pierwszego planu :D

Najbardziej podobała mi się wieś Soce. Jest trochę dziwnie "zaprojektowana", domy stoją wzdłuż dwóch równoległych ulic. Nie są to drogi główne, przejazdowe, bardziej przypominają wewnątrzosiedlowe, brukowane uliczki. Tutaj czas jakby się zatrzymał.

Pod wieloma płotami stały drewniane ławeczki.

Na jednej z nich siedziały dwie babunie, w kolorowych chustach na głowie, wymieniające się uwagami o życiu z wyraźnym, ruskim zaśpiewem. Pozdrowiły mnie serdecznie, z uśmiechem, jak swoją.

I nie opuszczało mnie zadziwienie, jaka ta Polska jest inna od tej, którą znam. Ale to też Polska. Ta różnorodność jest wspaniała - religie, kultury, obyczaje i gwary. Zanikające echo Rzeczpospolitej Obojga Narodów, gdzie przez czas jakiś było tu miejsce dla każdego; jednocześnie te różnice, to pokłosie rozbiorów. Ale nie wyobrażam sobie ujednoliconej Polski z jedną, słuszną wiarą i światopoglądem. To byłby koszmar.

Kończyłyśmy swój wypad późno, błąkając się po lokalnych drogach, które wyglądały tak:

Z obawy o wydającą dziwne dźwięki rurę wydechową zachowywałyśmy rozsądną prędkość, więc okoliczne koty, lisy oraz myszy mogły krokiem spacerowym schodzić nam z drogi. Jeden rudy czekał grzecznie na poboczu, wychylając co rusz łeb z zarośli i sprawdzając czy już przejechałyśmy. Takie miałyśmy tempo, że wkurzył się w końcu i wrócił skąd przyszedł.

Nie był to ani pierwszy, ani ostatni wypad w podlaskie tereny, zdjęć mam z tysiąc, wrażeń drugie tyle... a czy uda mi się tym podzielić, to się okaże.

Trzymajcie się zdrowo ❤️

@wadera

Disclosure: Posts on TravelFeed may contain affiliate links. See affiliate disclosure.